Nasz Czas!

Jabłko

               Rosła na skraju naszego osiedla i była jedyną jabłonią wśród nowych bloków. Należała do wszystkich mieszkańców, a więc w gruncie rzeczy była niczyja i nikt o nią nie dbał. Dzieci wspinały się na nią, obłamywały gałęzie i obtrącały owoce. A ona mimo to trwała uparcie na swoim miejscu, jak to z takimi półdzikimi drzewami bywa. Ponieważ od dołu była systematycznie niszczona, utworzyła koronę wysoko nad ziemią i wyglądała jak rozłożona parasolka na długiej rączce.

               Nadeszła jesień. Jabłek na drzewach już nie było, a z tego „osiedlowego drzewa” już nawet liście opadły. Jednakże na jednej z najwyższych gałęzi wisiał dorodny  owoc. Widać go było z daleka, bo złocił się w słońcu niczym gwiazda na niebie. Ludziska spoglądali na jabłko łakomie, ale ono wisiało na tyle wysoko, że zerwać go lub strącić nie było łatwo i nawet nikt się do tego nie zabierał.

               Wszystko jednak do czasu.

               Jakoś pod koniec października zainteresował się owym jabłkiem kaleki mężczyzna, Pan Dzidek, mieszkający w tej okolicy i przechadzajcy się często alejką obok „naszej, czyli niczyjej” jabłonki. Pan Dzidek jedną nogę miał krótszą i skrzywione barki, a twarz jego była chuda i blada. Zatrzymywał się wiele razy przy tej jabłoni, opierał się o jej pień, długo spoglądał w górę ku jabłku, rozmyślając zapewne o tym, jakby go pozyskać.

               Wreszcie któregoś z kolejnych dni Pan Dzidek postanowił jabłko strącić. Na początek rzucił kilka razy kamieniem, ale bezskutecznie. Stanął trochę zniechęcony, ale za chwilę spróbował ponownie. Teraz wiele kamieni poleciało w powietrze, niektóre nawet blisko celu.. Zanim się spostrzegł, obstąpili go mali chłopcy, chętni do doradzania i pomocy. Pan Dzidek nie miał jednak do nich zaufania ani ochoty na współpracę. Obawiając się tych wspólników, przerwał rzucanie i odszedł

               Zbliżał się wieczór, chłopcy rozeszli się do domów, a Pan Dzidek znowu się zjawił. Tym razem przyniósł ze sobą krótki patyk i nim rzucał w stronę jabłka. Patyk jednak przelatywał przeważnie pod gałęzią, a za którymś razem rzucony mocniej, zatrzymał się w koronie drzewa. Wtedy Pan Dzidek poszukał kolejnego kija i znowu próbował. Szybko się jednak męczył, co jakiś czas przerywał rzucanie i odpoczywał. W pewnym momencie usiadł nawet pod drzewem i wypalił papierosa. Podniósł się, zdjął wierzchnie ubranie i znowu „zaatakował”.

               Robiła się już „szarówka”, kiedy bardzo zmotywowany Pan Dzidek trafił wreszcie kijem we właściwą gałąź. Jabłko ku jego radości oderwało się i zaczepiając o gałęzie spadło na ziemię. Już zbliżał się do swojej zdobyczy, już pewnie wyobrażał sobie jego słodko-winny smak, gdy nagle zjawił się młody „wilczór”. Zanim Pan Dzidek zdążył się schylić, chwycił jabłko w swój wielki pysk. odbiegł zupełnie niedaleko, zaledwie parę kroków i pożarł go.

               Panu Dzidkowi łza spłynęła po bladym policzku. Przygnębiony, chwilę jeszcze pozostał na miejscu, po czym zebrał swoje „szmatki” i powlókł się w głąb osiedla mamrocząc coś pod nosem.

               Ps. „Kto nie ma szczęścia, to i w kościele go okradną”.

Nififor i Teresa

               Nififor był niski, drobny, stary i brzydki. Chyba ta jego brzydota sprawiała, że budził zainteresowanie. Poruszał się szybko i zjawiał się w różnych miejscach niespodziewanie, jakby specjalnie po to, żeby pochwalić się swoim pseudonimem oświadczając: „Nififor jestem”… Tak wypowiedziane słowa zastępowały jego prawdziwe nazwisko i imię, których nikt nie pamiętał. Poza tym Nififor miał zakłóconą mowę i dlatego nie mam wątpliwości, że sam zniekształcił przezwisko, które ktoś, kiedyś Mu nadał, kojarząc Go z Nikiforem, wybitnym malarzem. Jestem tez pewien, że nie wymyślił tego przydomka sam, bo o Nikiforze – artyście, niewiele wiedział, chyba tylko to, że taki w ogóle był.. I co charakterystyczne, nie chciał nawet o nim słuchać.

               Nififor nie miał świadomości swojego wyglądu, a poza tym prezentował ogromną naiwność
w stosunkach z kobietami. Wystarczyło, że jakaś dama nieco przyjaźniej go potraktowała, a już wiązał z nią duże nadzieje i publicznie o tym rozprawiał. Przy czym, rzecz ciekawa, że  jemu, garbatemu cherlakowi, podobały się kobiety dorodne, wysokie, dobrze zbudowane i ładne.

                Teresa natomiast mała talent nie tyle do uwodzenia, co zwodzenia mężczyzn. Jeśli zauważyła, że „chłop” jakiś zwraca na nią uwagę, zaraz przychodziła jej myśl, żeby sobie z niego zadrwić.

               Nififor okazał się fantastycznym kandydatem dla jej zmyślnych igraszek.

               Parą byli niesamowitą: Ona wysoka, prosta, długonoga, On mały, dreptający obok niej starzec. Wystarczyło, że czasem pozwoliła mu dotknąć swojej ręki, a Nififorowi wydawało się, że namiętnie się z nią całował, a gdy przeszła z nim parę kroków, już miał nadzieje, że dziś właśnie będzie ją miał. Na dodatek Nififor chętnie i z wielkim zapałem rozprawiał o swoich miłosnych sukcesach, narażając się na śmieszność
i drwiny otoczenia.

               Wkrótce też powstała w głowie Nififora myśl o zdobyciu Teresy na zawsze i odtąd jego sytuacja stała się jeszcze bardziej beznadziejna. Gdy to ogłosił, Teresa, ku radości otoczenia, ciągle uciekała
i ukrywała się, a Nififor desperacko i nieustannie jej szukał, rozpytując wokoło. Robił też awantury wszystkim, których uznał za nieprawdomównych i zamieszanych w sprawę.

               Koszmar trwa i końca nie widać.